Pierwsze rozstanie jest zazwyczaj konsekwencją pojawienia w dobrym dotąd związku poważniejszych problemów. Jedno z partnerów (a czasem oboje) stwierdza, że dalsze wspólne życie nie ma sensu i postanawia odejść. Czasem bywa tak (a dotyczy to zwłaszcza kobiet), że rozmowa o rozstaniu jest tylko czymś rodzaju straszaka – panie liczą na to, że ich mężczyźni w obawie przed rozpadem związku zaczną poświęcać im więcej czasu, będą bardziej czuli, pomocni czy zaradni życiowo. Zamiast powiedzieć wprost o swoich potrzebach, rzucają hasło „rozstańmy się”, które – niestety – bywa przez mężczyznę odebrane zbyt dosłownie.

Wtedy zaczyna się problem: kobieta, która tak naprawdę wcale nie chciała odchodzić, próbuje albo zawalczyć o swój związek, przeprasza i bierze na siebie całą winę za wszystko, co było złe, albo unosi się honorem i cierpi w milczeniu wyczekując choćby telefonu od – byłego już niestety – partnera, a na jakikolwiek pojednawczy sygnał z jego strony wraca skruszona i gotowa wszystko naprawiać.

Jeżeli w tym momencie oboje partnerzy porozmawiają szczerze o tym, co było złe i będą szukać sposobów na naprawienie sytuacji, mogą stworzyć naprawdę dobry związek – wiedzą bowiem, jak jest im ciężko bez siebie, potrafią docenić wspólne życie i w porę zauważyć ewentualne zagrożenia.

Niestety – dość często zdarza się, że początkowa euforia („bo znów jesteśmy razem!”) przysłania nam pełny obraz sytuacji, a pierwszy kryzys przypomina przeżyty poprzednio ból, frustrację, wywołuje uczucie zniechęcenia („znowu nam nie wyszło, chyba jednak nie jesteśmy stworzeni dla siebie”) i doprowadza do rozstania. Aby móc rozejść się rzeczywiście „na zawsze” musimy mieć poczucie, że zrobiłyśmy już wszystko, co można było, aby uratować związek – w przeciwnym wypadku pozostanie w nas pewien niedosyt, który będzie wywoływał chęć spróbowania „jeszcze ten jeden, ostatni raz”.

Niewiele z nas ma w sobie upodobania masochistyczne, które popychają nas w ramiona brutali czy oschłych, „zimnych drani”. Dlaczego więc godzimy się znowu z nimi być, choć w przeszłości tak bardzo nas ranili? Winna jest tu głównie nasza wyobraźnia i pamięć, która płata nam paskudne figle. W pierwszym okresie po rozstaniu poczucie doznanych krzywd sprawia, że w naszym – dotąd ukochanym – mężczyźnie widzimy tylko to co złe i dość łatwo jest nam pogodzić się z zaistniałą sytuacją (chyba, że to my zostałyśmy porzucone).

Po jakimś czasie okazuje się, że rzeczywiście „czas leczy rany”, wszystko co złe zaczyna nam się w pamięci zacierać, a często wręcz idealizujemy naszego mężczyznę. Przypominają nam się najlepsze chwile ze wspólnego życia, coraz mocniej tęsknimy i po raz pierwszy pojawia się myśl o powrocie. W takim momencie czasem wystarczy tylko iskra, jakieś przypadkowe spotkanie z „byłym” i znowu jesteśmy po uszy zakochane. Niestety - różowe okulary mają tendencję do dość szybkiego spadania…